بسیاری از ما با معماری تمیز آشنا هستیم، امروزه به این رویکرد معماری لایه ای سنتی گفته می شود.

یک معماری سنتی لایه‌ای یا پیازی کد را بر اساس technical concern در لایه‌های مختلف سازمان‌دهی می‌کند. در این رویکرد، هر لایه مسئولیت فردی در سیستم دارد.

سپس لایه ها به یکدیگر وابسته هستند و می توانند با یکدیگر همکاری کنند.

در برنامه های وب، لایه های زیر ممکن است اعمال شوند:

• ارائه (Presentation)
• کاربرد (Application)
• دامنه (Domain)
• زیر ساخت (Infrastructure)

مشکلات معماری لایه ای سنتی

• به شدت به لایه‌ها متصل است، به آن بستگی دارد و قابلیت نگهداری مشکل خواهد بود
• تغییر موازی بین توسعه دهندگان ممکن است دشوار باشد، به این معنی که با تغییر بخش های مختلف، برنامه ممکن است دچار اختلال شود.

معماری برش عمودی

معماری برش عمودی یک الگوی معماری است که کدها را به جای الگوهای فنی بر اساس ویژگی ها سازماندهی می کند.

ایده معماری برش عمودی در مورد گروه بندی کدها بر اساس عملکردهای تجاری است و همه کدهای مربوطه را در کنار هم قرار می دهد.

در معماری لایه ای هدف این است که به لایه های افقی فکر کنیم، اما در معماری عمودی باید به لایه های عمودی فکر کنیم، در این مورد باید همه چیز را به عنوان یک ویژگی قرار دهیم، یعنی نیازی به لایه های مشترک مانند repositories, services, infrastructure, و حتی controllers نداریم و فقط باید روی ویژگی ها تمرکز کنیم.